Waarom 'Nee' zeggen niet genoeg is

Waarom hebben we niet geleerd om ons te verweren?

Waarom is het zo moeilijk om je te verweren tegen seksueel geweld? Waarom voelen zoveel vrouwen zich achteraf schuldig of machteloos? Als je bent opgevoed met de boodschap dat je lief en gehoorzaam moet zijn, hoe kun je dan ineens 'nee' zeggen als het erop aankomt?

Het ligt niet aan de vrouwen

Overal op LinkedIn zie ik de woede voorbij komen over de uitspraak van Gerard Spong in de documentaire Blauwe Ballen van Sunny Bergman: dat vrouwen zich snel laten verkrachten. Natuurlijk ligt het niet aan de vrouwen. Dat zijn we met elkaar eens.

Toch zet het me aan het denken over weerbaarheid. Mijn boek Brief aan mijn dader is daarop gebaseerd. Mijn eigen verhaal, maar ik weet dat ik niet de enige ben.

Wij vrouwen hebben geleerd om lief en aardig te zijn. We leerden om het anderen naar de zin te maken. We leerden dat we ons aanstelden als we boos werden. We leerden dat we ons netjes moesten gedragen, keurig met twee woorden moesten spreken en met onze benen over elkaar moesten zitten.

Ik leerde dat ik mijn ouders moest gehoorzamen. Jij ook? Als ik iets heel graag wilde, leerde ik dat ik niets te willen had. En als ik boos werd, zeiden mijn ouders dat ik niet deugde en niets waard was.

Ik leerde dat ik mijn maagdelijkheid moest bewaren tot mijn huwelijk. Daarmee kreeg ik de boodschap dat ik me niet seksueel mocht ontwikkelen of seksueel actief mocht zijn. Deed ik dat wel, dan zou God het zien en God straft altijd. Maar ze leerden mij niet hoe ik dat moest doen, mijn maagdelijkheid bewaren.

En toen ik op mijn achttiende niet wist hoe ik me tegen een man kon verweren die seks opeiste, bevroor ik niet. Ik herinner me dat ik nee zei. Ik probeerde me aan zijn greep te ontworstelen. Maar het was niet overtuigend. Hij was sterker en kreeg zijn zin.

'Vieze vuile klootzak! Blijf met je gore tengels van me af!' had ik kunnen roepen. Maar bij zulke taal zou ik van mijn ouders vreselijk op mijn donder krijgen.

Ik had me los kunnen rukken en weg kunnen rennen. Ik ben ervan overtuigd. Maar dan was ik geen vriendelijk meisje, dus ik bleef staan en onderging het.

Wat als je anders was opgevoed?

Wat als jij anders was opgevoed? Wat als je had geleerd om boos te zijn? Om te zeggen: "Ik wil dit niet, en ik laat het niet toe!"? Wat als je had geleerd dat jouw grenzen er wél toe doen?

We kunnen het verleden niet veranderen. Maar we kunnen wél opnieuw leren om voor onszelf te kiezen. Om onze stem te vinden. Om de schaamte los te laten die ons is opgelegd.

Wil jij ontdekken hoe je jouw verhaal kunt delen en sterker in je eigen kracht kunt staan? Neem contact met me op. Als traumacoach, schrijfcoach en ervaringsdeskundige help ik je om je verleden niet langer je toekomst te laten bepalen.

Wil je reageren op bovenstaande? Scrol dan naar beneden om je reactie achter te laten. Wil je van mijn hulp gebruik maken?

Vul dan hier het contactformulier in.

Ans Breetveld