Welke ellende Keetje Tippel kan aanrichten

Pap en mam zitten voor de televisie als ik de kamer binnenloop. Ik kruip in een stoel en aai de kat die op mijn schoot klimt.

Als het programma afgelopen is zegt mam: ‘Heb je het leuk gehad bij Els?’

‘Ja mam. Heel leuk.’

‘Wat hebben jullie gedaan?’

‘We hebben huiswerk gemaakt en televisie gekeken.’

‘Wat hebben jullie dan gekeken?’

‘Weet ik niet meer. Zomaar wat.’

‘Je weet toch nog wel wat je gekeken hebt?’

‘Nee, ik weet het niet meer. Zomaar wat.’

‘Jullie hebben toch zeker niet naar Keetje Tippel gekeken hè? Ik zag in de krant dat die film vanavond op de televisie kwam.’

‘Hm.’

‘Geef eens antwoord. Heb je Keetje Tippel gekeken?’

Ik haal mijn schouders op.

‘Ik zie het aan je gezicht. Jij hebt Keetje Tippel gekeken.’

‘Ja. Nou en?’, schreeuw ik opeens luid. De kat springt van mijn schoot.

Pap gaat rechtop zitten op de bank en kijkt me aan: ‘Jij hebt die smerige film gekeken? Je zou goed moeten weten dat je zoiets niet hoort te doen. Verklaar je nader.’

Ik zak in elkaar en kijk naar de onderste helft van de tafelpoot.

‘Jij deugt niet, weet je dat? En die vriendin van jou deugt ook niet. Je gaat voorlopig niet meer naar haar toe. Verstaan? En hoepel nu op naar boven.’

Zijn arm zwaait richting de deur.

Ik sta op en loop met gebogen hoofd de kamer uit.

Ans Breetveld, Traumatherapeut